در روایات دیگری وارد شده که: شیطان به مرگ طبیعی از دنیا نمی‌رود،بلکه او را می‌کشند و در آخرالزمان کشته می‌شود. حال چه کسی او را می‌کشد،اختلاف است. بعضی از روایات می‌گویند: امام زمان عجل الله فرجه وقتی ظهور کند آن ملعون را می‌کشد. امام صادق علیه السلام فرمودند: وقتی قائم ما قیام کند، می‌آید در مسجد کوفه شیطان هم می‌آید و به زانو در مقابل آن حضرت قرار می‌گیرد و می‌گوید: وای از این روز سختی که در کمین من است. در این موقع امام زمان عجل الله فرجه موهای جلوی پیشانی او را می‌گیرد و آن ملعون را گردن می‌زند.
در بعضی از روایات وارد شده که حضرت رسول صلی الله علیه وآله کشنده شیطان است. امام صادق علیه السلام فرمود: «شیطان در زمان رجعت روی صخره بیت‌المقدس به دست حضرت رسول صلی الله علیه وآله کشته و ذبح می‌شود».
نیز عبدالکریم خثعمی می‌گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که فرمود: «وقتی شیطان گفت: خدایا! مرا مهلت ده تا روز قیامت، قبول نکرد و در جواب آن ملعون فرمود: تو را مهلت می‌دهم تا وقت معلوم و مراد از آن وقت هنگام رجعت امیرالمؤمنین علیه السلام به دنیا است.»
عبدالکریم گوید: از حضرت پرسیدند: آیا برای آن حضرت رجعتی است؟ فرمود: بلی، هیچ امامی نیست، مگر آن که در وقت رجعت آن امام مؤمن و کافر اهل زمانش با او برمی‌گردند. تا مؤمنان را بر کافران غالب و پیروز گردانند.
وقتی امیرالمؤمنان علیه السلام با اصحاب خود رجوع نماید، شیطان هم با لشکرش حاضر شوند و وعده‌گاه جنگ آن‌ها در زمین «روحا» که از زمین‌های فرات و در نزدیکی کوفه است، می‌باشد.
پس این دو لشکر می‌جنگند، به طوری که تا آن زمان چنان کشتاری انجام نشده باشد. آن گاه امام صادق علیه السلام فرمود: گویا اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام را می‌بینم که به پشت برگشته‌اند و از شدت و سختی جنگ صد قدم به عقب رفته‌اند و گویا آن‌ها را نگاه می‌کنیم که پاهای بعضی از آن‌ها در آب فرات رفته است.
در این هنگام ملائکه خشم الهی از پشت آب‌ها فرو می‌آیند و جنگ به حضرت رسول صلی الله علیه وآله واگذار می‌شود. آن حضرت در جلوی لشکر و حربه از نور در دست مبارک ایشان است؛ چون شیطان نگاهش نگاهش به آن حضرت بیفتد، پشت کرده و بگریزد. یاران او وقتی که فرار او را می‌بینند می‌گویند: کجا می‌روی و حال آن که بر آن‌ها غالبی،در جواب گوید: من می‌بینم آن چه را شما نمی‌بینید. من از خداوند عالمیان می‌ترسم.
در این هنگام حضرت رسول به او حمله می‌کند و ضربتی بین دو کتف او می‌زند که به همان ضربه نابود می‌شود و لشکرش نیز هلاک خواهند شد. بعد از آن، خداوند عالمیان پرستش می‌شود؛ در حالی که برای او هیچ شریکی در زمین باقی نمی‌ماند و عبادات همه خالصانه است. آن گاه امیرالمؤمنین علیه السلام در زمین چهل و چهار هزار سال پادشاهی می‌کند و عمرها طولانی می‌گردد به طوری که از هر انسانی هزار اولاد به وجود می‌آید.